Z wizytą u mistrza. Peter Zumthor: dom z pracownią w Haldenstein. (#34)

W święta wpis powinien być trochę magiczny. Spróbuję…

Odwiedzimy dziś pewnego pana w jego szwajcarskim domu-pracowni.

Ten starszy pan na zdjęciu to Peter Zumthor – jeden z najbardziej docenianych współczesnych architektów.

Laureat nagród im. Miesa van der Rohe (1999) i Pritzkera (2009). Architekt niezwykły. Syn stolarza, jak nikt inny łączy tradycyjne rzemiosło z minimalistycznym podejściem do projektowania. Jego podstawowa filozofia dotycząca projektowania zamyka się  w jednym zdaniu: „architekturę należy doświadczać, a opisywać ją emocjami”. Niestety – ja mam tu do dyspozycji jedynie parę zdjęć i moje niewprawne słowo. Więc może dzisiejsza atmosfera w Waszych domach mi trochę pomoże?

Jego pierwsza pracownia powstała w  Haldenstein  w 1986 roku. To bardzo skromny, drewniany budynek. Świetnie wpisuje się w krajobraz szwajcarskiej doliny.

Detal odgrywa w projektach Zumthora niebagatelną rolę. Niezwykłe drzwi:

W roku 2005 architekt tuż obok  wybudował nowy budynek – jego prywatny dom połączony z pracownią. We wnętrzu tworzą wspólną płynną przestrzeń otaczającą ogród.

Można tak jeśli nie ma się najmniejszego zamiaru zamieniać niewielkiej pracowni, w której wszyscy się znają i doskonale rozumieją, w duże anonimowe biuro.

Zumthor zrobił to świadomie.

Tak wygląda wejście do nowej pracowni

Kameralny ogród pośrodku nowego założenia:

Mimo, że nowa część powstała w dużej części z betonu, architektura nie jest wyalienowana i anonimowa.

Beton używany przez Zumthora jest jak drewno czy kamień – ma bogaty rysunek i szlachetnie zmienia się w czasie. Starzejąc się godnie, nadaje jego architekturze ponadczasowości – budynki choć na wskroś  współczesne, są manifestacją dobrego rzemiosła.

Zobaczmy w jakiej atmosferze powstają wybitne dzieła współczesnej architektury wychodzące spod ręki Petera i jego zespołu:

 

I sam mistrz podczas pracy:

Zainteresowanych współczesną architekturą zachęcam do poszukania w sieci, a najlepiej odwiedzenia budynków wychodzących spod ręki autora tych słów:

Architektura ma swój własny obszar istnienia. Pozostaje w wyjątkowo cielesnym związku z życiem. W moim wyobrażeniu nie jest ona zasadniczo ani przesłaniem, ani znakiem, lecz oprawą i tłem dla przemijającego życia, wrażliwym naczyniem dla rytmu kroków po podłodze, dla skupienia przy pracy, dla ciszy snu.